Ik ben werkzaam geweest op de afdeling interne op het scheper
ziekenhuis te Emmen. Dit is een interne afdeling waar zorgvragers
verblijven met verschillende interne aandoeningen. Op deze afdeling
worden veel zorgvragers opgenomen waarbij onderzoeken nodig zijn.
Belangrijk is ook hier dat de zorgvrager voorop staat. Zowel lichamelijk,
geestelijk als sociaal. Gedurende de observatie de diagnostiek
en behandeling is het hier belangrijk dat in de behoefte van de
individuele zorgvrager kan worden voorzien.
Hoe zag ik dit nou terug komen in de dagelijkse praktijk van de afdeling?
De dag begint ‘s morgens rond 8 uur voor de patiënten, nadat de nachtdienst de patiënten heeft overgedragen aan de dagdienst. Bij de patiënten worden eerst eventuele controles uitgevoerd zoals bloeddruk, hartslag en temperatuur. Na het ontbijt worden ze eventueel geholpen met de lichamelijke verzorging. Dit is een belangrijk onderdeel van de verzorging. Hieraan kun je zien hoe het met de patiënt gesteld is en dient als handvat om bepaalde doelen te kunnen bereiken. De meeste patiënten streven naar zelfstandigheid. Door de wasbeurt van de patiënt is de mate van zelfstandigheid al redelijk in te schatten. Maar ook door juist te helpen met een wasbeurt kan een patiënt erg afhankelijk worden. Eventuele afhankelijkheid hangt natuurlijk ook van de aard en de ernst van de ziekte of aandoening. De wasbeurt op zich biedt voor verpleegkundigen ook gelegenheid om sociaal contact met de patiënt te onderhouden.
Op de interne afdeling verblijven de zorgvragers met verschillende interne aandoeningen zoals gastro-enteritis, diabetes mellitus, pancreatitis, pneumonie, levercirrose, ziekte van Crohn en oncologische zorgvragers. Er bevind zich ook een kamer met een sluis waarin een bepaalde druk heerst, waardoor zorgvragers met MRSA, TBC behandelt kunnen worden, en er is een kamer met loden muren en deuren waar zorgvragers die behandeld worden met radioactief jodium verpleegd worden. Het is hier niet altijd duidelijk om welk ziektebeeld het bij de betreffende patiënt gaat. Op de afdeling worden ook veel zorgvragers opgenomen waarbij onderzoeken noodzakelijk zijn zoals scopieën, foto’s, echo’s of puncties. Op de afdeling staan vooral observatie en rapportage centraal. Oncologie en open TBC/MRSA verpleging staat op de voorgrond, naast specifieke kuren op het gebied van jodium en cytostatica. De patiënten hebben hier zeer intensieve basiszorg en specifieke zorg nodig. De zorg die gegeven wordt is voornamelijk somatisch, met veel chronisch zieken.
De patiënten die op de afdeling lagen zijn eigenlijk overgeleverd aan de zorg van de verpleegkundigen en de artsen. De meeste waren er toch van afhankelijk en zonder die zorg zou het zeker niet beter gaan. Vooral de bedlegerige patiënten en de zeer zieke patiënten zijn het meest afhankelijk. Er waren ook wel mensen die weinig intensieve zorg meer nodig hadden maar eigenlijk angstig waren dat er weer iets zou gebeuren. Terwijl een grotere zelfstandigheid van de patiënt gunstiger is voor het revalidatieproces. Enige overmoedigheid zal natuurlijk ook niet helemaal goed zijn. Wanneer patiënten passief zijn en je ze aanspreekt om actief te worden helpt dat vaak wel een eindje op weg. Sommige patiënten hebben niet altijd door wat ze zelf allemaal weer kunnen omdat ze ervoor zich misschien in een zeer afhankelijke situatie bevonden.
Mijn positie tot het geheel als zorgverlener.
De positie die ik had was voor mijn eerste gevoel eerst erg onwennig en moeilijk. Dit werd mede bepaald door mijn ‘uniform’. Je verwerft dan een bepaalde status en voor een patiënt ben je gelijk iemand die kan helpen en er word dan ook verwacht en gedacht dat je dat kan. Er word dan geen onderscheid gemaakt. Natuurlijk door zelf aan te geven wat je positie is op de afdeling word het voor een patiënt wel duidelijk en geaccepteerd. Maar de eerste oog opslag van een patiënt schetst toch dit beeld. Een nadeel van deze inlichting kan zijn dat patiënten je dingen uit handen wil nemen of afhaken op het moment dat er iets is omdat ze dan weten dat diegene het toch nog niet aan kan. Tegenover de andere zorgverleners was ik misschien bijna een gelijke, qua interesses en omgang patiënten, alleen iemand met nog veel minder bekwaamheden. Tegenover de patiënten was ik professioneel ingesteld, niet alleen omdat dat ook van je verwacht wordt maar ook omdat je voor je gevoel al een verantwoordelijkheid draagt. Ook al ben je dan nog maar een stagiaire, je bent al wel in je beroepsveld bezig. Tegenover de andere zorgverleners voel je je nog wel wat klein omdat dit voor me de eerste keer is dat je direct contact hebt met patiënten. Bekwaam voel je je zeker nog niet. Mijn werkzaamheden bestonden uit simpele handelingen, en die gaven je al een gevoel van het actief bezig zijn met de patiënt en brachten al wat verantwoordelijkheden met zich mee voor mijn gevoel. Controles zoals bloeddruk, hartslag en temperatuur kon ik uitvoeren en noteren en eventuele afwijkende waarden constateren. Dit werd dan nog wel weer gecontroleerd. Ook het wassen en assisteren van het wassen van patiënten was een vaardigheid om mee bezig te zijn. Tegenover je patiënt wil je dit zo goed mogelijk en naar alle tevredenheid doen. Vooral omdat het een intiem contact is tussen de zorgverlener en de zorgbehoefende maakt het voor mij als een verantwoordelijke taak.
Download hier het gehele stageverslag