Pages

Hardlopen/ zevenheuvelenloop '06

Donderdag, 28 Maart 2024

Zondag 19 november 2006 was de dag dat ik voor mijn grootste hardloop uitdaging tot nu toe stond. Dit jaar eerder had ik mijn allereerste hardloopevenement, de 4Mijl van Groningen, mee gemaakt, maar die afstand was te doen, immers, ik had die afstand wel vaker gelopen. Vijftien kilometer daarentegen nog nooit, laatstaan 10 km.



De aanloop naar 19 november
Op aanraden van mijn oom die ook hardloopt, heb ik me ingeschreven voor deze loop en ben ik flink gaan trainen om deze 'monstertocht' tot een goed einde te kunnen brengen en ook in een beetje leuke tijd. Aangezien ik niet zo heel snel loop, verwachte ik een tijd van rond de 1uur en 30 minuten. Wat gezien mijn netto eindtijd 1:27:10 ook een goede schatting achteraf bleek .

Tijdens mijn training in aanloop tot de zevenheuvelenloop, was ik natuurlijk weer iets te fanatiek om snel deze afstand te kunnen lopen en dat heeft zich dus ook moeten resulteren in een blessure, de zogenaamde 'shin splints'. Balen! En dat enkele weken voordat het zover was! Het enige wat ik kon doen is niet meer te lopen en op conditie blijven met fietsen. Gelukkig had ik zo'n 1,5 week voordat ik naar Nijmegen moest, geen last meer. Te laat om nog iets aan mijn conditie te doen, dus rustig aan doen en vertrouwen hebben in een goede afloop.

De dag!
Op de dag dat het zou moeten gebeuren was ik er voor mijn gevoel klaar voor. Ookal was ik het niet, ik moest hem gaan lopen natuurlijk . Een mooie dag was het qua weer zeker niet, het motterde en af en toe regende het en de temperatuur was in je korte broek en t-shirt ook niet aangenaam. Om hard te lopen was dit wel mijn weertje (alhoewel ik daar bij de start even anders over dacht ). Maar omdat je het toch warm genoeg krijgt, was ons aanbevolen om ons niet al te warm te kleden. Nadat ik mijn oom opgezocht had en mijn ouders had achter gelaten bij de start/finish lijn. Ging ik opweg naar de By-pass (nr. 1). Vanwege het grote aantal deelnemers waren er 3 by-passes aangelegd.

13.30, dat was de tijd dat ons startvak van start zou gaan en vele hongerige kilometervreters zou loslaten op de zevenheuvels van Nijmegen/ Groesbeek.



Na enige vertraging voor de start, liep ik over de startlijn en was het begonnen! Samen met mijn oom die ik even daarvoor succes had gewenst, liepen we onze 15 kilometer tegemoed. Een trage start was er niet bij. Om mijn oom een beetje bij te kunnen houden moest ik in de eerste 5 kilometers flink aanpoten en ik had al snel door dat dit niet mijn tempo was waarmee ik de 15 kilometer zou kunnen voltooien. Tot het 5 kilometer punt (tussentijd 26:55) heb ik dit tempo kunnen volhouden, maar moest daarna afhaken om weer op adem en krachten te komen en vanaf toen heb ik mijn oom niet weer gezien.

De kilometers 5-7 zal ik niet snel meer vergeten, ik was uitgeput en vroeg me af of ik het nog wel zou gaan redden. Bij de drinkposts heb ik rustig aan gedaan en flink gedronken, waarna ik gelukkig weer op krachten kwam. Daarna liep ik in een rustig tempo door en heb dit kunnen volhouden. Van andere deelnemers hoorde ik onderweg dat je het beste bij de afdalingen rustig aan kan en deze momenten moet pakken om op krachten te komen. En wat dus inderdaad een hele goede tip bleek! Een héérlijk gevoel, leek net alsof ik naar beneden zweefde en al mijn kracht terug kwam. Totdat ik weer voor me keek, daar was me ineens een super hoge klim. Ik vermoed dat dat bij de 10 kilometer was gezien de onderstaande afbeelding. (netto doorkomsttijd 10km, 57:37)



Vanaf toen ging het bijna alleen nog maar bergafwaarts. Na een tijdje werden de deelnemers flink aangemoedigd en werd er op een bepaald moment gezegd dat we op de laatste heuvel waren. "Ja ja" dacht ik bij mezelf. "Zeggen ze vast om ons moed in te spreken". Maar dat was verkeerd gedacht. Het was inderdaad de laatste heuvel en de finish zou niet lang meer op zich wachten.

Zodra je de laatste kilometers ingaat, lijkt het net alsof je begint te zweven. Pijn voel je niet meer, je loopt gewoon door en begint weer te genieten van het hele gebeuren. Mede door de opzwepende muziek begon ik zelfs nog te versnellen en leek het even alsof ik net begonnen was! Met de finish in zicht rende ik nog het laatste beetje energie uit mijn lijf en kwam over de eindstreep in 1:27:10. Wat een héérlijk moment is dat! Daar doe je het voor (en voor de medaille natuurlijk...).


even bijkomen...

Daarna begon ik mijn spieren weer te voelen en kwamen de protesten van diezelfde jongens. Ik stond even stil en ik kon daarna haast niet meer van mijn plaats komen. Gelukkig was het naar de auto niet ver meer.

Tot volgend jaar Nijmegen! (en oom Sjaak... ik ga je dan proberen te verslaan)

menu